Çıtı çıkmayan insanlık
Korkuyorum hislerimle boğuşurken
Sevgisizlik denilen canavarın ağzında
Kolay lokma olmaktan
Ağır bir koku sarmış
Bozulmakta olan kokmuş dünyayı
Sevgim sokakta
Endişeye rastlamış
Seslenmiş ama cevap alamamış
Ağzını bıçak açmıyordu
Endişenin
Yaralanmış tı dilleri
Sevgisizlik
Sokağı da kaplamış
Kimin omuzuna dokunsam
Sarsıntı geçiyordu Güven
Ve çok ürkmüştü Sevgim
Ulaşamamaktan
Çıtı çıkmayan
İnsanlığa
Kalbim taşikardi çırpınışlarıyla
Koşuyordu
Çaresizlik içinde yanağına düşen gözbombalarıyla
Korktuğu başına gelmişti
Sevgisizlik ,tohumlarını serpiştiriyordu
Korku içinde ki insanların
Avurtları çökmüş yüreklerine
Sesleri sessizlikle boğuşurken
Adı batasıca insanlığın
Avaz avaz dı elleri
Tutamazken koşarak giden zamanı
Göremedikleri iç'lerinde
Tökezlemekteydi Güven tohumları
Ey yara almış su kaybeden İNSANLIK
Geldiğinde üç kere vururmusun kapısına
Yalandan Su götürmez Yüreğimin
Kimbilir
Belki Yeniden SEVGİ'ye emeklersin küçük adımlarla
Nazlı Arman
